Para expresar a miña solidariedade fraterna coa Catalunya que celebra a súa Diada e revindica o seu irrenunciábel dereito democrático a decidir e, asemade, como homenaxe á súa cultura, velaquí deixo dous poemas traducidos por min para galego de dous autores ben emblemáticos da súa literatura, Salvador Espriu e Joan Salvat-Pappaseit.
ASSAIG
DE CÀNTIC EN EL TEMPLE,
de Salvador Espriu
Oh,
que cansat estic de la meva
covarda,
vella, tan salvatge terra,
i
com m'agradaria d'allunyar-me'n,
nord
enllà,
on
diuen que la gent és neta
i
noble, culta, rica, lliure,
desvetllada
i feliç!
Aleshores,
a la congregació, els germans dirien
desaprovant:
"Com l'ocell que deixa el niu,
així
l'home que s'en va del seu indret";
mentre
jo, ja ben lluny, em riuria
de
la llei i de l'antiga saviesa
d'aquest
meu àrid poble.
Però
no he de seguir mai el meu somni
i
em quedaré aquí fins a la mort.
Car
sóc també molt covard i salvatge
i
estimo a més amb un
desesperat
dolor
aquesta
meva pobra,
bruta,
trista, dissortada pàtria.
ENSAIO
DE CÁNTICO NO TEMPLO
Ouh,
que canso estou da miña
covarde,
vella, tan selvaxe terra,
e
como gostaría de me afastar dela,
rumo
ao norde,
onde
disque a xente é limpa
e
nobre, culta, rica, libre,
desprexuizada
e feliz!
Daquela,
na asemblea, os irmáns dirían
con
desaprobación: "Como o paxaro que deixa o niño,
así
o home que abandona o seu lar";
mentres
eu, xa ben lonxe, mofaríame
da
lei e da antiga sapiencia
deste
meu enxoito pobo.
Mais
nunca hei realizar o meu soño
e
ficarei aquí até a morte.
Porque
son tamén moi covarde e selvaxe
e
amo ademais
cunha
desesperada dor
esta
miña pobre,
bruta,
triste, malpocada patria.
SOTA EL MEU
LLAVI EL SEU,
de Joan Salvat-Papasseit
Sota el meu llavi el seu, com el foc i la brasa,
la
seda dels seus rulls com el pecat més dolç
-
i l'espatlla ben nua
ben
blanca
l'ombra
corba
incitant
de
l'esguard:
encara
un altre bes
un
altre
un
altre
-
quin perfum de magnòlia el seu pit odorant!
BAIXO
O MEU LABIO O SEU
Baixo
o meu labio o seu, como o lume e a brasa,
a
seda dos seus rizos como o pecado máis doce
-
e a espalda ben núa
ben
branca
a
sombra curva
incitante
da
ollada:
aínda
outro bico
e
outro
e
outro
-
que perfume de magnolia no seu peito recendente!
Ningún comentario:
Publicar un comentario